Mijlpaal

Vijfendertig. Het voelt als een soort mijlpaal. Althans alsof het dat zou moeten zijn. Het is een soort halve mijlpaal tussen twee echte mijlpalen in.


Omdat mijn verjaardag relatief dicht bij de jaarwisseling valt, voelt het voor mij altijd als oud en nieuw 2.0. Een moment van terug blikken en vooruitkijken.
Een mooier moment dan dit moment zal er niet komen. Ik zit in Portugal op een stille camperplek omringt door natuur, precies een week voor ik jarig ben.
Mijn schatjes liggen te slapen in hun warme bedjes en mijn lief leest naast me een boek (wat echt een bijzonder heugelijk en zeldzaam gegeven is aangezien hij een innige affaire heeft met zijn smartphone 😏)

Deze verjaardag zal de eerste zijn zonder mijn vader, zoals je binnen het jaar na overlijden van een dierbaren een hele boel “eerste” keren hebt.
Het zou niet ondenkbaar zijn om het afgelopen jaar tot “rotjaar” te kronen.
Er is immers genoeg reden toe. Maar tot mijn grote verbazing kijk ik niet met afschuw terug aan het afgelopen jaar.
Wat an sich best opmerkelijk is aangezien ik gezegend ben met een nogal pessimistisch en zwaarmoedig karakter.

Natuurlijk ben ik de heftige gebeurtenissen uit het afgelopen jaar niet vergeten, maar om de een of andere reden voelde ik niet de noodzaak me daar nog ellendiger over te voelen, laat staan dat ik er negatieve gevoelens over koesterde.
Zij waren hoofdstukken uit een boek wat ik had uitgelezen en nu naast me neerlegde.

En dat bleef mij verbazen omdat ik toch zeker niet blij was dat bepaalde dingen zich hadden voorgedaan en ik oprecht liever had gezien dat ze anders gelopen waren.
Desondanks hadden deze dingen er niet voor gezorgd dat ik in duizend stukjes uit elkaar gevallen was.

Jaren geleden, toen mijn opa overleed, deed dat me doen nadenken over het verliezen van mijn eigen vader. Ik bestierf het bij de gedachte alleen al. Ik deelde mijn gedachten hierover met hem.
Mijn vader had uiterst kalm en liefdevol gereageerd. Ondanks dat het verlies van zijn eigen vader hem zwaar viel.
Ik raakte in paniek over het feit dat mijn vader niet begraven wilde worden. Want waar moest ik dan heen als ik bij hem wilde zijn?
De glimlach die op zijn gezicht verscheen en de woorden die hij toen sprak hebben me veel troost geboden in de periode na zijn overlijden.
Ik zette een foto van hem in de kamer, zoals hij me had gevraagd te doen en wanneer ik aan hem dacht voelde hij inderdaad heel dichtbij.


En ik denk dat het vooral dat is wat maakt dat ik terug kijk op het afgelopen jaar zoals ik dat doe. Omdat alles wat er gebeurd is mij gevormd heeft en mij een stapje verder heeft gebracht.
Sommige dingen waren vreugdevol en het terug denken hieraan vult mij vooral met dankbaarheid.

Zo heb ik het afgelopen (levens) jaar mensen ontmoet die mij erg naar het hart zijn gaan staan, ik vond nieuwe “familie” waaronder een “tweelingzus” (gefeliciteerd lieve zus!) En ik kon op reis om de mooiste plekken te ontdekken met mijn dierbare gezin.
Veel van deze dingen staan niet los van de nare dingen die gebeurd zijn. Zoals dood en leven niet zonder elkaar kunnen.

Sommige dingen zijn zo pijnlijk geweest dat ze een blijvend litteken hebben achter gelaten dat zo nu en dan op speelt en dan extra verzorging en aandacht behoeft.

Daarnaast was het een jaar waarin ik keuzes maakte en besluiten nam die niet door iedereen begrepen of gesteund werden, maar waarvan ik heel zeker wist dat ze de goede keuzes, op het goede moment waren. En dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf.


Maar ook keuzes die ik maakte die achteraf niet goed waren. Omdat de intenties niet zuiver waren of omdat ik toch niet goed genoeg (naar mezelf) geluisterd had. Maar ook daarmee groeide een zekerheid: dit wil ik niet meer.

Het reizen op deze manier blijkt een grote beproeving, maar alle obstakels lijken er wel voor te zorgen dat ik makkelijker en sneller kan besluiten wat er toe doet en wat niet.

Ik merk dat, in tegenstelling tot wat ik ooit dacht (dat het moederschap makkelijker zou worden als de kinderen ein-de-lijk door zouden slapen), het moederschap en opvoeden steeds moeilijker worden naarmate de kinderen ouder worden. Gelukkig schijnt wijsheid (en hopelijk ook geduld) met de jaren te komen, dus zal het wel goed komen. Op naar een nieuw jaar dan maar!



Reacties

Populaire posts van deze blog

Laat het los

Vlinder