Laat het los

Vol goede moed begin ik aan onze eerste dag thuis. Ik besluit de pas op de plaats te benutten en omdat ik al eerder een langere periode de kinderen thuis heb gehad weet ik wat ik kan verwachten.

Ik merk dat ik zoals veel ouders even behoefte heb aan niets. Waar ik wel behoefte aan heb is kinderen die lief spelen en niet piepen of ruzie maken. Wat krijg ik? Juist…

Ik voel irritatie opborrelen. Niet nu al mensen het is pas 8 uur! Vooral mijn jongste zit de laatste tijd in een ontzettende piep- en gilfase en ik merk dat met name als ik moe of hormonaal (monsters zijn het) ben, het ontzettend op mijn zenuwen werkt.

Omdat ik niet de hele tijd wil mopperen, want ook niet goed voor mijn gemoedstoestand, besluit ik later een soort afspraken lijstje te maken. In de klas wordt deze ook gemaakt aan het begin van het schooljaar. Samen ben je verantwoordelijk voor een fijne sfeer en zo voelt het minder alsof het opgelegd wordt. En wellicht komen kinderen ook met dingen die jij niet per se op het lijstje bedacht had te zetten.

Alhoewel ik niet echt van het straffen en belonen ben, heb ik in heel zeldzame gevallen het belonen wel toegepast. Om een cirkel te doorbreken. Dat zou hier ook kunnen. Als je samen een bepaald aantal punten moet halen wordt het ook nog iets coöperatiefs. Als beloning ga je samen iets leuks doen.

En dan, als ik zelf diep adem gehaald heb, lost het zich ineens als vanzelf op. De oudste twee gaan samen in vrede een spelletje spelen en de jongste gaat kleuren. Crisis afgewend.

Daarna vragen ze zelf om een werkje.

Vandaag mogen ze zelf kiezen en kiezen de oudsten beiden iets anders. Omdat ik een ontbijt sta klaar te maken voor mijn zieke man legt de oudste de middelste uit hoe een Sudoku werkt en even later zit hij de jongste voor te lezen. Wie had dat ooit gedacht. Ons lieve opvoeden-voor-gevorderde-kind. Als ik terug denk aan de afgelopen jaren waren de duidelijke kaders in combinatie met hem vertrouwen geven een gouden combinatie.

Ik merk nu pas dat ik mijn schouders heb opgetrokken. De afgelopen dagen waren raar. Mijn rol als leerkracht was onduidelijk. Als thuisonderwijs juf en moeder voelde ik de verantwoordelijkheid om het goede voorbeeld te geven en te inspireren. Mijn man die ziek op bed ligt. Het is wat ik doe in tijden van “nood” Ik zet me schrap voor alles wat komen gaat. Kan regelen en handelen als een malle en ga nog harder werken. Maar vergeet daarbij mijn eigen advies ter harte te nemen. Goed voor mezelf zorgen.

Waar ik alles goed geregeld wil hebben laten mijn kinderen zien wat er ook nodig is. Los laten en vertrouwen hebben. Ik zou het in al mijn goed bedoelde geregel bijna vergeten dat je kind met rust laten af en toe ook heel gezond is, en dat daar ook heel vaak groeimogelijkheden liggen.

En om de legendarische worden van juf Ank nog eens te herhalen; “Als je wil dat je kind groeit, moet je er vooral niet bovenop gaan zitten!”

Langzaam zakken mijn schouders en haal ik diep adem en voor ik het weet galmt er een “Let it gooooo” door de kamer. Mijn kinderen kijken verstoord op. “Doe ff rustig” zegt de oudste droogjes. En dat lijkt me de allerbeste tip voor vandaag!