De regen roffelt zo hard op het dak van onze camper dat ik mezelf amper kan horen denken. Wat an sich best bijzonder is met een hoofd dat nooit stil is. Ik kijk door de voorruit naar buiten en waan me achter een tropische waterval. Dat maakt het nog enigszins dragelijk. Mijn gemoedstoestand is een soort weerstation. Met dagen regen is het geen gezellig weerstation. Maar ja, ook in Spanje regent het wel eens. Tot nu toe hadden we redelijk geluk met het weer. We hebben heus wel wat regen gehad, maar meestal waren we dan toch veel onderweg of we zaten in het huis van onze Belgische vrienden in Frankrijk. Nu zaten we in de camper. Met z’n vijven. Met een stuiterzoon. En een man van 2 meter met licht claustrofobische neigingen als er te veel mensen op zijn lip zitten. En een weerstation moeder.(Verwachte weersituatie; zware storm) Dolle boel. Voordat we vertrokken had ik dit heus wel voorzien, in mijn beleving gingen we er met regen gewoon op uit. Regenpak en laarzen a

“Kan je ook FaceTimen met de hemel?” Berend kijkt me hoopvol aan. Ik glimlach met pijn in mijn hart. Ik snap zijn vraag en onderliggende wens maar al te goed.  Wij hebben onze portie aan afscheid wel gehad het afgelopen jaar. Het begon met het overlijden van mijn oma. Niet geheel onverwachts maar toch vrij plots omdat ze ondanks haar kwaaltjes en hoge leeftijd van 95 nog heel goed bij was. Een ongelukkig val van de trap deed haar in het ziekenhuis belanden en ontnam haar mede door de slechte behandeling aldaar van haar positieve levenshouding en de wil om verder te leven. Ik heb me in de laatste dagen van haar leven ontzettend verbonden met haar gevoeld en ben eindeloos dankbaar dat wij deze bijzondere momenten samen mochten beleven. Toen zij stierf had ik daar vrede mee ondanks dat ik haar vreselijk miste. Ruim een half jaar later volgde het afscheid van de school waar ik mijn vaste baan voor opzegde, waar ik mijn kind abrupt voor van school haalde. Ik was bereid alles