“Kijk mama, dat is onze vlinder!” Ollie wijst naar een koolwitje dat enthousiast door het Franse veld fladdert. “Knap hè dat hij helemaal tot hier is gevlogen!” Ik smelt. De magie van het kleuterbrein blijft een prachtig iets. Afgelopen mei hadden we vlinders in ons thuisklasje. Ik had deze al besteld aan het begin van het schooljaar voor op school, omdat met name in bepaalde periodes het lastig is om via de vlinderstichting aan een pakketje te komen. Samen timmerden we een vlinderkast voor de rupsen, poppen en eitjes die we kregen. En onze kleine Frederique Vonk nam het verzorgen erg serieus. Wat een wonderlijk proces waarbij een eitje uiteindelijk een vlinder werd. We lieten de vlinders die uitkwamen vrij, sommigen keerden terug, sommigen trokken verder. Ollie leek een rotsvast vertrouwen te hebben in het feit dat de vlinders altijd bij ons bleven, en werd in die overtuiging gesterkt omdat we overal op onze reis vlinders zagen waarvan hij zeker wist dat het de onzen waren. 

Vijfendertig. Het voelt als een soort mijlpaal. Althans alsof het dat zou moeten zijn. Het is een soort halve mijlpaal tussen twee echte mijlpalen in. Omdat mijn verjaardag relatief dicht bij de jaarwisseling valt, voelt het voor mij altijd als oud en nieuw 2.0. Een moment van terug blikken en vooruitkijken. Een mooier moment dan dit moment zal er niet komen. Ik zit in Portugal op een stille camperplek omringt door natuur, precies een week voor ik jarig ben. Mijn schatjes liggen te slapen in hun warme bedjes en mijn lief leest naast me een boek (wat echt een bijzonder heugelijk en zeldzaam gegeven is aangezien hij een innige affaire heeft met zijn smartphone 😏) Deze verjaardag zal de eerste zijn zonder mijn vader, zoals je binnen het jaar na overlijden van een dierbaren een hele boel “eerste” keren hebt. Het zou niet ondenkbaar zijn om het afgelopen jaar tot “rotjaar” te kronen. Er is immers genoeg reden toe. Maar tot mijn grote verbazing kijk ik niet met afschuw terug a

Wie vroeger een lofzang afstak over kamperen kon rekenen op een meewarige blik. Ik kon er werkelijk met mijn verstand niet bij waarom mensen in ‘s hemels naam zichzelf zo wilden folteren door te gaan kamperen. (Diezelfde meewarige blik kreeg ik overigens ook terug van de kampeerliefhebbers) Als je mij jaren geleden verteld had dat ik ooit Europa al kamperend door zou trekken, dan had ik waarschijnlijk een onbedaarlijke lachstuip gekregen. En zie hier. Ik trek kamperend Europa door. Met drie kinderen. En een man. Bijna 6 maanden lang. In de winter. En ik leef nog steeds. Wij allemaal overigens. Met grote regelmaat genieten we zelfs volop.  De yogatoeren die ik in de soms onverwarmde (koud!) douchehokjes uithaal om te zorgen dat mijn kleren en handdoek niet op de natte vloer vallen zijn op zijn zachtst gezegd hilarisch, maar neem ik op de koop toe. En als het een goede dag was stapte ik niet in een grote modderplas op de weg terug naar de camper. Handdoek is trouw