Citytrip

Alhoewel ik vooral voor de natuur en de rust ging, hoorde een enkele citytrip er wel bij.

Ik las me in en raakte enthousiast bij alle geweldige verhalen over citytrips met kinderen.
Het zou allemaal prima te doen zijn. Zeiden ze.

Ik zag voor me hoe onze kinderen zeer geïnteresseerd naar alle bijzondere gebouwen en kunstobjecten keken en aan mijn lippen hingen bij de verhalen die ik er over vertelde.

I. was. So. Verry. Wrong.

Goed voorbereid togen wij naar onze eerste grote stad of citytrip zo je wil. Barcelona zou het zijn.
Jaren geleden toen ik alleen mijn eigen billen nog af hoefde te vegen en ik niet een rugzak vol rantsoen hoefde mee te zeulen maar alleen een kekke handtas (of in mijn geval een rugzak gedragen door mijn toen nog vriend) was ik daar met mijn toen nog vriend geweest.
Laaiend enthousiast was ik over al het prachtigs van Gaudi in de stad.

Aangezien mijn brein soms opvallend veel overeenkomsten vertoont met dat van een kind dacht ik dat ik met onze kroost mijn voorliefde voor al die kleurige mozaïeksteentjes wel te kunnen delen. En dus kon deze citytrip alleen maar een waar feest worden.
Ik had er niet meer naast kunnen zitten.

Het begon in de metro. Berend wilde dolgraag een keer met de metro. Prima te combineren met een citytrip. Zijn enthousiasme sloeg al snel om bij de muffe lucht die zijn neusgaten vulde, de hitte van de zomer had de metro nog niet verlaten en ook de bijbehorende luchtjes waren nog niet van plan te vertrekken.
Eenmaal beneden staken onze drie kabouters hun vingers in de oren en keken ons benepen aan.
De provinciaaltjes waren zo veel herrie niet gewend. (En eerlijk is eerlijk dit was ook niet mijn favoriete onderdeel van de citytrip.)

Maar eenmaal boven gekomen zou het vast goed komen. We wurmden ons door massa’s toeristen heen om een glimp van de Sagrada Familia op te vangen. Ik deed nog een verwoede poging om hen er iets over uit te leggen. Maar de drukte van de stad was zo overweldigend aan hun bedremmelde gezichtjes te zien dat mijn verhaal verloren ging.

Om te zorgen dat het voor iedereen (lees voor de kinderen dus ook voor ons) leuk bleef besloten we geen strooptocht langs alle bezienswaardigheden te doen dus was het tijd voor een pauze in de speeltuin. Afgeschermd met bomen zag ik mijn kinderen weer wat opfleuren. Even waanden ze zich niet in de “city”.

Aldus kwam het middaguur naderbij en viel honger ons ten deel. Op zoek naar een eetgelegenheid dan maar.
Nou moet je weten dat men in Spanje op iets andere tijden eet dan onze kindermaagjes gewend waren, dus an zich is dat al een uitdaging.
Tel daar twee sijzonder besluiteloze ouders bij op en je hebt alsnog een strooptocht maar dan op zoek naar eten.

Na heel wat geslenterd was ik er klaar mee en trok ik ons een soort bakkerij/eettent in.
Ik bestelde wat te eten, wat vervolgens opgewarmd werd in de magnetron (en ik dus instant spijt had van mijn keuze) en we aten het op.
Tot op heden bleef de vreugde van de citytrip uit. Inmiddels was iedereen tamelijk overprikkeld waardoor we de eerste de beste metro terug naar de camper namen.

Nadat we daar even op adem gekomen waren gingen we op zoek naar de dichtstbijzijnde speeltuin, waar wij op het bankje ploften en de kinderen fijn konden spelen.

Maar omdat één zwaluw geen zomer maakt poogden we nog een citytrip te ondernemen, dit maal naar Valencia. Zonder metro, dat dan weer wel.

We meden dit keer het drukke centrum en gingen naar het gedeelte net buiten de stad waar een paar bijzondere gebouwen staan waar onder andere een bioscoop en een museum in gehuisvest zijn.
De gekke vormen maakten indruk op de kinderen en binnen in het museum was een dino die je mocht aaien. Iedereen blij.

Omdat we zelf ook merkten dat de kleinere stadjes en dorpjes veel fijner waren om met onze kinderen te bezoeken, meden we Madrid. Wel deden we Toledo aan en zwichtten aldaar uiteindelijk voor het toeristentreintje waar de kinderen elke stad om vroegen. En eerlijk is waar, het was in Toledo zeker de moeite waard. Het hielp ook wel dat we aan de rand van de stad onze camper konden parkeren en met een kort stukje lopen via een prachtige brug de stad in liepen. Het wandelen naar en door de stad was beslist geen straf met alle historische gebouwen.

Toen ik aan Olivier in bed vroeg wat hij het leukste vond aan de dag zei hij zonder na te denken; “de speeltuin”. We laten dat citytrippen voorlopig maar aan de pro’s over...