Soms zit het mee, soms heb je regen

De regen roffelt zo hard op het dak van onze camper dat ik mezelf amper kan horen denken. Wat an sich best bijzonder is met een hoofd dat nooit stil is.
Ik kijk door de voorruit naar buiten en waan me achter een tropische waterval. Dat maakt het nog enigszins dragelijk.

Mijn gemoedstoestand is een soort weerstation. Met dagen regen is het geen gezellig weerstation. Maar ja, ook in Spanje regent het wel eens. Tot nu toe hadden we redelijk geluk met het weer. We hebben heus wel wat regen gehad, maar meestal waren we dan toch veel onderweg of we zaten in het huis van onze Belgische vrienden in Frankrijk.

Nu zaten we in de camper. Met z’n vijven. Met een stuiterzoon. En een man van 2 meter met licht claustrofobische neigingen als er te veel mensen op zijn lip zitten. En een weerstation moeder.(Verwachte weersituatie; zware storm) Dolle boel.

Voordat we vertrokken had ik dit heus wel voorzien, in mijn beleving gingen we er met regen gewoon op uit. Regenpak en laarzen aan, en gaan.

Met een schuin oog loerde ik naar de waterval. Geen haar op mijn knorrige hoofd die er aan dacht naar buiten te gaan.
De kinderen stuiterden bijna tegen de wanden van onze camper omhoog en manlief keek ook steeds minder gezellig…

Tijd voor actie dus. Uit mijn tenen schraapte ik het laatste restje zonnigheid en met mijn geduldigste stem vroeg ik iedereen zich klaar te maken voor een uitje.
Inmiddels was de regen wat gekalmeerd en had het getik onder andere omstandigheden (in bed met de dekens over je hoofd) best voor gezellig door kunnen gaan.

Onze chauffeur en uitstekende navigator had een camperplek uitgekozen vlak bij het planetarium. En met een kind dat gefascineerd is door het heelal in combinatie met het prutserige weer, hadden we een puike tijdsbesteding in het verschiet.

Het was zondag dus alle Spanjaarden hadden ondanks het slechte weer hun beste pakkie aangetrokken.
Ik voelde me meer ma Flodder. Met mijn regenjas en kleding die ik eigenlijk net een dag te lang aan had. De zin om iets fris en fruitigs aan te trekken was me die morgen compleet vergaan toen ik wakker getrommeld werd door de regen. Het liefst had ik mijn pyjama aangehouden.

Alleen mijn regenlaarzen ontbraken, want die pasten niet meer in onze propvolle camper. Maar mijn afgetrapte wandelschoenen deden niet onder qua stijl voor slonzigheid.

De rest van ons gezin liep er al even frivool bij. Richard zijn voorkomen deed meer aan als dat van een Viking (of neanderthaler zo je wil) dan die van de blonde God die hij ooit was. Hij blijft stug zijn korte broek aanhouden tot het kouder is dan 15 graden (wat het vandaag was, maar ja de zon scheen) Dat hij deze broek ook al zo’n twee weken aan heeft zeg ik er niet bij.

Olivier en Elora's haar pluist en krult alle kanten op door de regen waardoor het zusjes van Ronja de Roversdochter hadden kunnen zijn. Elora haar vest blijft rechtop staan als je hem neerzet denk ik en Berend heeft geen één broek meer waar geen gat in zit.

En ik nam alleen hele broeken meer.

Enfin we waren een tentoonstelling op zich. Maar deze wandelende tentoonstelling was al lang blij dat ze ergens droog en warm konden zijn. Dat er ook nog een film draaide over het heelal was helemaal een bonus. En dat het in het Valenciaans was (nee echt dat is een taal) mocht de pret niet drukken.

De regen besloot met tussenpozen zijn adem in te houden en zo konden de dames na het bezoekje aan het planetarium even uitwaaien op het strand. Elora vond een afgerukte palmtak waarmee zij de wind trotseerde. Woest wapperend had ze de grootste lol. De pluizige blonde krulletjes dansten in de wind.
En zo nam de storm het laatste restje knorrigheid met zich mee, het weerstation voorspelde spoedig beter weer.