Afscheid

“Kan je ook FaceTimen met de hemel?” Berend kijkt me hoopvol aan.

Ik glimlach met pijn in mijn hart. Ik snap zijn vraag en onderliggende wens maar al te goed. 

Wij hebben onze portie aan afscheid wel gehad het afgelopen jaar.

Het begon met het overlijden van mijn oma. Niet geheel onverwachts maar toch vrij plots omdat ze ondanks haar kwaaltjes en hoge leeftijd van 95 nog heel goed bij was.
Een ongelukkig val van de trap deed haar in het ziekenhuis belanden en ontnam haar mede door de slechte behandeling aldaar van haar positieve levenshouding en de wil om verder te leven.

Ik heb me in de laatste dagen van haar leven ontzettend verbonden met haar gevoeld en ben eindeloos dankbaar dat wij deze bijzondere momenten samen mochten beleven. Toen zij stierf had ik daar vrede mee ondanks dat ik haar vreselijk miste.

Ruim een half jaar later volgde het afscheid van de school waar ik mijn vaste baan voor opzegde, waar ik mijn kind abrupt voor van school haalde. Ik was bereid alles op te geven om dit ideaal met al mijn ziel en zaligheid te laten groeien. 

Ik stak er al mijn vrije tijd in en offerde er alle financiële middelen voor op die ik bezat. 

Helaas bleek het niet levensvatbaar. De gemeente was niet welwillend om onze locatie van de juiste bestemming te voorzien.
Het was een worsteling om elke maand voldoende geld binnen te krijgen en toen het moment van de waarheid daar was bleken mensen toch anders te zijn dan ze zich in het begin voordeden.

Het was zuur, met name omdat ik mijn zoon uit zijn oude klas had geplukt in de hoop hem een betere plek te kunnen bieden die hem beter paste, bij leerkrachten die hem zagen. Maar ik zag ook dat het project geen kans van slagen had met zo’n instabiele basis en sloot er vrede mee.

Ik maakte het schooljaar thuis af met een klein groepje leerlingen en kon weer genieten van het lesgeven.

En toen gebeurde hetgeen ik nog lang niet verwacht had. Ik kreeg een telefoontje dat mijn vader overleden was. 

Dat had ik totaal niet zien aankomen. Het leek juist beter te gaan met hem.

Ik was een lang weekend in Spanje voor een bruiloft en had het mijn vader niet eens verteld dat ik weg zou zijn omdat ik niet wilde dat hij zich druk maakte.

Met zijn dood kon ik maar moeilijk vrede vinden en ook de kinderen waren er erg mee bezig. Ze zagen mijn verdriet en mijn worsteling om vrede te vinden met iets waar ik helemaal geen vrede mee wílde hebben.
Zo zei Ollie dat hij later in de ruimte ging werken en dan opa ging halen voor mij en hem weer levend ging maken en wilde Elora een cadeautje kopen voor opa’s verjaardag.

En toen kwam daar ons zelfgekozen afscheid van ons leven in Breda. Ik telde de dagen af totdat ik in de camper kon stappen en alles achter me kon laten.

Maar zo werkt het natuurlijk niet... Want alles wat verwerkt moet worden neem je gewoon mee. Het gemis leek met elke kilometer die ik verder van Breda raakte groter te worden, tot een punt dat het fysiek pijn deed.

Ik twijfelde aan mijn beslissing. De beslissing om rond te reizen had altijd heel goed gevoeld, en voelde als iets wat ik met mijn gezin op dit moment moest doen. Maar nu voelde ik me verloren.
Thuis had ik ideeën te over voor activiteiten met de kinderen, nu was boodschappen doen en koken het hoogst haalbare.

Ik zat onder de eczeem, mijn hele huid raakte ontstoken, ik wilde geen hormoonzalf smeren maar wist ook dat als het niet rap beter werd ik aan de prednison moest en dat wilde ik nog minder.
Al het verdriet waar ik geen tijd voor had gemaakt kwam in volle hevigheid naar buiten. Wie niet horen wil…

Ik was zo bang dat er nooit een einde aan zou komen, ik bleef hangen in alle dingen die ik nog had willen doen en zeggen. 

Waar ik bij mijn oma die kans wel gekregen had voelde het alsof die me bij mijn vader was ontnomen. Ik voelde me een opstandige kleuter, het voelde zo oneerlijk.

Tussendoor dwong ik mezelf de kinderen echt te zien, de mooie momenten in te ademen.

In het ergste geval kon dit gevoel namelijk de hele reis blijven en dan had ik zo veel mooie momenten aan me voorbij laten gaan.

Ik maakte foto’s en zag Loortje’s fladderige onbevangenheid, Ollie’s talent voor schoonheid en symmetrie en Beertje zijn eindeloze leergierigheid en nieuwsgierigheid. 

Na dagen regen stonden we op een prachtige Camperplek met uitzicht over de zee. De zon deed de gezichtjes van de kinderen nog meer oplichten en verwarmde mijn hart. Voor het eerst sinds weken schoof het verdriet een beetje op om plaats te maken voor iets anders.
Nu het verdriet er mocht zijn zonder voorwaarden en restricties hoefde het niet meer zo krampachtig zijn plek te verdedigen, omdat het wist dat het altijd welkom was. En ik mocht ervaren dat vrede en verdriet best goed naast elkaar konden leven.