Ontdek de wereld
Moeten ze niet
naar school dan? Ik zou een slinger kunnen maken zo lang als de
route die we maakten als ik alle zinnen die over dit onderwerp gingen
aan elkaar zou knopen.
In het begin voelde
ik nog de noodzaak om me te verantwoorden. Ik ben juf, ze krijgen
les van mij. Hier leren ze ook veel van. Nee, het mag niet zomaar, we
hebben er goed over nagedacht.
Inmiddels beperk ik me tot een simpel; ze zíjn op school. Einde gesprek.
Inmiddels beperk ik me tot een simpel; ze zíjn op school. Einde gesprek.
De
eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we ook positieve reacties
hebben gehad. Mensen die ooit soortgelijke dingen gedaan hebben, of
die school niet zaligmakend vonden.
Maar ja dan gaat je kind dus niet naar school, wat dan?
Ik heb het “geluk” dat twee van de drie nog geen schoolkinderen zijn. En dat ik alles wat een kleuter en laat staan een peuter zou moeten kunnen aan mijn laars lap. Dus dat het feitelijk maar om één van de drie gaat. En dat deze eigenlijk alles al kan wat hij in de eerste klas/groep 3 zou moeten kunnen.
Maar omdat we er nog niet over uit waren of ze na de reis naar school zouden gaan of niet, leek het me verstandig om toch al wel iets van een werkhouding te stimuleren.
Het afmaken van een taak brengt je immers niet alleen op school ergens, maar ook in het leven.
Maar ja dan gaat je kind dus niet naar school, wat dan?
Ik heb het “geluk” dat twee van de drie nog geen schoolkinderen zijn. En dat ik alles wat een kleuter en laat staan een peuter zou moeten kunnen aan mijn laars lap. Dus dat het feitelijk maar om één van de drie gaat. En dat deze eigenlijk alles al kan wat hij in de eerste klas/groep 3 zou moeten kunnen.
Maar omdat we er nog niet over uit waren of ze na de reis naar school zouden gaan of niet, leek het me verstandig om toch al wel iets van een werkhouding te stimuleren.
Het afmaken van een taak brengt je immers niet alleen op school ergens, maar ook in het leven.
Onderweg
bezochten- en spraken we diverse mensen met betrekking tot het
onderwerp homeschooling en (radicaal) unschooling.
Als
home-/unschool groentje en ex-juf moest
ik alles nog ontdekken.
Op
de PABO had ik verschillende visies voorgeschoteld gekregen, tijdens
mijn werkzame jaren als juf ook en door ervaring ontwikkelde ik zelf
ook ideeën over het onderwijs.
Omdat
ik dingen miste in het reguliere onderwijs besloot ik op zoek te gaan
naar alternatieve vormen. Als dat niet zou werken dan zou
thuisonderwijs een optie zijn.
Het bleek inderdaad niet te werken en zo eindigde ik vorig jaar maart thuis met mijn eigen kinderen en nog twee leerlingen van de school waar ik voorheen werkzaam was geweest.
Op de school waar ik werkte waren we ook nog zoekende naar wat nou in het beste belang van het kind was en we merkten dat ritme en herhaling goed werkten bij jonge kinderen besloot ik het ritme wat we in de klas hadden gehad thuis voort te zetten op mijn eigen manier.
Het bleek inderdaad niet te werken en zo eindigde ik vorig jaar maart thuis met mijn eigen kinderen en nog twee leerlingen van de school waar ik voorheen werkzaam was geweest.
Op de school waar ik werkte waren we ook nog zoekende naar wat nou in het beste belang van het kind was en we merkten dat ritme en herhaling goed werkten bij jonge kinderen besloot ik het ritme wat we in de klas hadden gehad thuis voort te zetten op mijn eigen manier.
Zo
had de dag een vaste indeling, kwamen bepaalde handelingen zoals
broodbakken of een hele dag in de natuur wekelijks terug en werd de
inhoud van de aangeboden activiteiten ontleent aan de jaarfeesten en
de seizoenen.
Ik
verzon beeldende activiteiten waarbij ik differentieerde zodat zowel
mijn peuter als de oudste kleuters mee konden doen. En de verhalen
wisselde ik af. Meestal las ik een week lang hetzelfde prentenboek
voor of vertelde ik hetzelfde sprookje. Als de oudsten zich
verveelden na een paar dagen mochten zij er een boekje van maken of
ze gingen alvast verder aan hun handwerk.
De rust die op school de laatste weken ver te zoeken was keerde terug en ook mijn plezier in het juf zijn.
De rust die op school de laatste weken ver te zoeken was keerde terug en ook mijn plezier in het juf zijn.
Toch
had ik regelmatig strijd met mijn oudste omdat hij iets niet wilde
doen. Op dat soort momenten zag hij me als zijn moeder en niet als
zijn juf. De andere leerlingen hadden ook niet altijd zin, maar omdat
ik de juf was en het de stroom van de klas was gingen ze mee.
Het
feit dat ik zijn moeder was belette hem om zich mee te laten voeren
met de stroom.
Het
betrof meestal dingen die niet vanzelf gingen. Hij was erg gewend dat
dingen vanzelf gingen. Veel cognitieve dingen gingen hem makkelijk
af. De andere dingen die meer oefening behoefden ging hij liever uit
de weg.
Omdat
ik als juf en als moeder overtuigd ben dat je juist van een beetje
weerstand en frustratie en vooral het overkomen daarvan kan groeien,
kreeg hij af en toe van mij taakjes waarin hij net als de rest dit
kon oefenen.
En
waarbij je normaal gesproken op kunt gaan in de anonimiteit
van de groep en je over kunt geven aan de stroom van de groep, ging
dat niet. Met zijn moeder boven op zijn lip en in zo’n kleine groep
voelde hij zich
open en bloot en voor een
kind wat niet wil falen en toch al snel het gevoel heeft dat het vaak
iets fout doet was dit erg
onveilig wat zich uitte in opstandig en brutaal gedrag.
Ik op mijn beurt voelde irritatie opborrelen. Ik wilde dat mijn kinderen zich als voorbeeld voor de andere leerlingen gedroegen. Een rol waar zij natuurlijk totaal niet om gevraagd hadden. Regelmatig zat ik mezelf te verbijten terwijl er één van mij tierend weggelopen was. Ik zag de gezichten van de andere kinderen en kon hun ouders al horen denken; “de juf heeft haar eigen kinderen niet onder controle, wat een waardeloze moeder en juf. Arme kinderen”
Ik op mijn beurt voelde irritatie opborrelen. Ik wilde dat mijn kinderen zich als voorbeeld voor de andere leerlingen gedroegen. Een rol waar zij natuurlijk totaal niet om gevraagd hadden. Regelmatig zat ik mezelf te verbijten terwijl er één van mij tierend weggelopen was. Ik zag de gezichten van de andere kinderen en kon hun ouders al horen denken; “de juf heeft haar eigen kinderen niet onder controle, wat een waardeloze moeder en juf. Arme kinderen”
Of
de ouders dat dachten weet ik niet. Voor zo ver ik weet waren ze
tevreden en hebben hun kinderen geen blijvende schade opgelopen.
Het was natuurlijk vooral mijn eigen angst om te falen die opspeelde en de onbedwingbare dwang om het goed te doen voor iedereen. Maar of het wel voor iedereen goed was verloor ik onderweg uit het oog.
Het was natuurlijk vooral mijn eigen angst om te falen die opspeelde en de onbedwingbare dwang om het goed te doen voor iedereen. Maar of het wel voor iedereen goed was verloor ik onderweg uit het oog.
De
extra leerlingen maakten dat we een groepje waren waardoor we meer
activiteiten konden doen, waardoor ze andere kinderen hadden dan hun
broertjes en zusjes om mee te spelen, een kans om onder de eeuwige
aanwezigheid van hun moeder uit te komen.
Ik
heb geen seconde spijt van de keuzes die ik maakte en
lesgeven aan je eigen kinderen kent ook vele voordelen. Maar het is
ook super intens. Als je
prikkelfilter niet altijd
goed werkt is het aanpoten om te zorgen dat je zelf niet overprikkeld
raakt. Dat vraagt erg goede zelfzorg en een bereidheid om in de
spiegels te kijken die je kinderen je voorhouden. Daarbij zul je
extra hard op zoek moeten naar andere kinderen om mee te spelen.
Natuurlijk
is het in een klas ook nog maar de vraag of je kind aansluiting en
dus vriendjes vindt en kunnen al die kinderen juist ook zorgen voor
overprikkeling.
De
meeste ouders die voor thuisonderwijs kiezen hebben daar vaak goed
over nagedacht en kiezen daarvoor omdat er weinig alternatieven
restten. Alternatief onderwijs is te duur of te ver weg of er is
simpelweg niets wat dicht genoeg in de buurt komt van de wensen die
ze voor hun kinderen hebben.
Toen
ik me ging verdiepen in thuisonderwijs vond ik het maar een schimmig
iets. Het waren vooral ouders van jongere kinderen, waardoor van echt "schools" onderwijs nog geen sprake was. De facebookgroep voor ouders die al
thuisonderwijs gaven bleef gesloten voor ouders die zich nog niet
hadden toegelegd op deze manier van leven. Zij moesten hun heil
zoeken in een groep voor geïnteresseerde ouders. Op de vraag waarom
er zo geheimzinnig gedaan werd gedaan kreeg ik van een van de
beheerders geen helder antwoord. Ondanks dat ik open kaart speelde.
Als ik echt thuisonderwijs aan het geven was mocht ik het nog eens
proberen. Ik bedankte vriendelijk.
Daarnaast
zag ik allemaal foto’s en verhalen voorbij komen over hoe
ge-wel-dig thuisonderwijs was. Ik voelde me een
enorme nul. Want ondanks dat
ik al die momenten die er breed uitgemeten werden ook had, waren het
moment opnames. Ik vond het met grote regelmaat ook behoorlijk zwaar
in mijn eentje. Zeker omdat
daarnaast ook alle huishoudelijke taken gewoon doorgang moesten
vinden. Had ik gefaald als thuisonderwijs mama? Ik was toch juf, dit
moest mij met twee vingers in mijn neus lukken. Waar ik met een gemak
een klas van dertig leuk onderwijs kon geven, moest ik het nu soms
uit mijn tenen persen.
Toen
er nog twee leerlingen extra bij waren ging het me makkelijker af. De
twee andere kinderen zorgden voor een andere dynamiek en ruimte voor
iedereen.
Toen
het schooljaar eindigde en daarbij dus ook ons thuisonderwijsklasje
waren we nog maar met z’n vieren. De vier die altijd al samen
waren.
Omdat
we in september op reis zouden gaan en de kinderen met hun
ontwikkeling volgens de kerndoelen op schema lagen besloot ik het los
te laten en het unschooling een kans te geven.
Geen
ritme, geen vaste activiteiten. Als ik niets voorbereidde
gingen de kinderen zelden uit zichzelf iets knutselen. Omdat ik zo
druk was met het voorbereiden van de reis en zelf ook amper de tijd
nam om creatief bezig te zijn. Er was dus ook geen voorbeeld om te
volgen. Dus bleven ze hangen in wat ze al wisten. Ze speelden wel,
waarbij ze bewogen en hun communicatievaardigheden oefenden. Af en
toe moest er voor het spel iets gemaakt worden wat er nog niet was en
dus werd er wel wat getimmerd. Ik
vraag me oprecht af hoeveel ze in die periode geleerd hebben. Wat
natuurlijk geen probleem hoeft te zijn. Een ontwikkeling verloopt
altijd in een golfbeweging.
Voor
de reis besloot ik toch wat meer terug te pakken op de manier van
thuisonderwijs zoals ik die had gegeven toen er nog meer kinderen bij
ons kwamen.
Het was namelijk erg makkelijk om “lui” te zijn omdat de kinderen graag speelden. Een planning vergde discipline van mijn kant en consequent zijn. Ik was de afgelopen maanden zo moe geweest van alle heftige dingen die elkaar in een noodvaart opvolgden dat ik allang blij was dat we de dag gevoed en zonder kleerscheuren door kwamen.
Het was namelijk erg makkelijk om “lui” te zijn omdat de kinderen graag speelden. Een planning vergde discipline van mijn kant en consequent zijn. Ik was de afgelopen maanden zo moe geweest van alle heftige dingen die elkaar in een noodvaart opvolgden dat ik allang blij was dat we de dag gevoed en zonder kleerscheuren door kwamen.
Maar
ik besefte ook dat dit niet kon blijven duren omdat als ze op een dag
wel naar school zouden gaan ze het heel moeilijk zouden krijgen als
ze niet “bij” waren.
Dus
propte ik de camper vol met leesboekjes, werkboekjes en kilo’s
materiaal voor beeldende activiteiten. De jaarfeesten en seizoenen
zouden zoals voorheen de rode draad vormen. Dat laatste was
natuurlijk een grote grap. Als je de zon achterna reist krijg je van
de seizoenen weinig mee.
Een soort van herfst hebben we in Frankrijk nog wel gehad maar van een winter was in het zonnige Spanje en Portugal geen sprake.
Voor de Spanjaarden was het natuurlijk wel winter. Waar wij in shirtjes over het strand huppelden, liepen de Spanjaarden met jassen alsof ze zojuist Siberië waren ontvlucht.
Een soort van herfst hebben we in Frankrijk nog wel gehad maar van een winter was in het zonnige Spanje en Portugal geen sprake.
Voor de Spanjaarden was het natuurlijk wel winter. Waar wij in shirtjes over het strand huppelden, liepen de Spanjaarden met jassen alsof ze zojuist Siberië waren ontvlucht.
Het
verhaal van Olle en koning winter klonk wat dissonant in de stralende
zon.
Ik
nam me voor bij elk jaarfeest een beeldende activiteit te doen met
alle drie de kinderen en met Berend zouden we elke dag minstens iets
cognitiefs doen zoals lezen, rekenen of schrijven.
Maar
dat bleek niet altijd makkelijk. Op dagen dat we reden kon hij wel
lezen en rekenen maar niet schrijven. Ook vond hij het (begrijpelijk)
oneerlijk dat hij wel moest “werken” terwijl de andere twee dat
niet hoefden. Schrijven kon alleen als we niet aan het rijden waren.
Maar aan het einde van de dag waren we moe en op dagen dat we niet
hoefden te rijden waren er vaak bezoekjes gepland. De dagen op een
camping vulden zich met wassen, opruimen en schoonmaken en de
kinderen die lekker wilden fietsen.
Ik
liet het dagelijkse uurtje al gauw los, al was het maar om van dat
irritante stemmetje verlost te zijn dat ik het niet goed deed.
Gelukkig
leerde Berend steeds sneller lezen waardoor hij er plezier in kreeg
en hij ook voor zijn plezier las en daardoor meters maakte.
Richard
die een voorliefde voor cijfers en alles wat er mee te maken heeft,
rekende aan tafel af en toe met hem en regelmatig raapte ik mezelf
bij elkaar om toch aan die beeldende activiteit te zitten, of om zelf
te gaan zitten waardoor ze vaak ook mee kwamen doen.
Dat
wij als ouders
samen bij het onderwijs betrokken waren maakte het wel makkelijker.
Terwijl de ene ouder
zich met Berend bezig hield kon de ander met de andere kinderen aan
de slag of klusjes doen die ook moesten gebeuren. Daarnaast hadden ze
nu twee manieren waarop dingen aangeboden werden. Wat in het geval
van rekenen erg fijn was.
Een
luxe die ik thuis niet meer heb
omdat Richard vijf dagen in de week werkt.
Om
op eerder genoemde vraag terug te komen. Nee, ze hoeven niet naar
school. Wij hebben vrijstelling aangevraagd. Op latere leeftijd, wat
normaal gesproken heel lastig is. De oudste heeft namelijk al een
keer op een reguliere school gezeten. En kennelijk is het dan zo dat
je je niet meer mag bedenken en dat je dan gevangen zit in het
systeem tot je 16e
of als je nog geen diploma (startkwalificatie) hebt zelfs tot je 18e.
Absurd. Maar dat is mijn bescheiden mening. Het onderwijs zoals dat
nu is, is amper geëvolueerd. Op een
digibord en de chromebooks na. De grootte van de klassen is afgenomen
om nu weer schrikbarend toe te nemen.
Er
wordt nog steeds veel klassikaal (frontaal) lesgegeven waarbij
leerlingen de antwoorden op de vragen van de cito-toetsen leren maar
zelf geen vragen leren stellen.
Ik
kan nog even doorgaan maar laten we het er maar op houden dat ik niet
voor niets (voorlopig) gestopt ben met mijn beroep als juf. Overigens
geeft die kwalificatie
me niet het recht om aan mijn eigen kinderen les te geven. Ik
mag wel aan een klas met 30 wildvreemde kinderen les geven en daar
nog voor betaald worden ook. Dat ik niets weet van de ontwikkeling
van deze kinderen is kennelijk niet belangrijk.
Maar
gratis les geven aan mijn eigen kinderen van wie ik volledig op de
hoogte ben qua ontwikkeling is illegaal. Snapt u het nog?
Omdat
de leerplichtambtenaar met mijn laatste argument weinig kon. (Tja,
dat is de wet mevrouw. Als u uw kind niet inschrijft zie ik mij
genoodzaakt juridische stappen te ondernemen.) Opende ik met frisse
tegenzin de site van RBL West-Brabant waar mijn oog op de leus Ontdek
de wereld viel.
Ik
kreeg een onbedaarlijke lachstuip. Toen ik nog nahikkend de tranen
van mijn wangen veegde keek mijn wederhelft mij meewarig aan. Op zijn
vraag wat er in vredesnaam zo grappig kon zijn aan de website van een
leerplicht bureau vertelde ik hem dat ze blijkbaar verwachten dat
kinderen de wereld ontdekken vanuit een leslokaal waarbij de
leerkracht hen vertelt wat hij of zij denkt dat ze moeten weten. Dit
is natuurlijk erg kort door de bocht omdat leerkrachten zich ook
moeten houden aan wat er getoetst wordt. Gelukkig zijn er ook genoeg
leerkrachten die hun leerlingen wel mee op avontuur nemen of het
avontuur in de klas halen. Die tijd maken voor andere lessen dan die
de methode voorschrijft. Maar je moet behoorlijk aanpoten om dat als
leerkracht voor elkaar te krijgen en durven om buiten de gebaande
paden te lopen, tijd is namelijk niet iets wat “over” is in het
onderwijs.
Er
valt vast genoeg te ontdekken binnen de gouden kooi van de
leerplicht, maar de echte wereld ontdek je toch beter daarbuiten denk
ik.
De
ontheffing van de leerplicht kregen we voor beide kinderen, al was
dat meer geluk dan wijsheid. Olivier heb ik nooit ingeschreven omdat
hij nog geen 5 was en ik ergens in de verte de wens had voor een
langere tijd op reis te gaan. En omdat Berend twee jaar ingeschreven
had gestaan op een staatsvrije school en dat gelijk staat aan niet
ingeschreven staan op een door de staat gesubsidieerde school, kon
hij ook ontheffing krijgen.
De
ontheffing geld alleen voor dit schooljaar en dient elk jaar opnieuw
aangevraagd te worden.
Voor
kinderen die ontheffing hebben gelden ineens geen regels meer. Met
een beetje pech komt er nog een inspecteur langs om je aan de tand te
voelen of jouw levensovertuigingen wel zo onverenigbaar zijn met het
beschikbare onderwijs, als jij claimt dat ze zijn. Maar veel meer
stelt het niet voor.
Bij
onze buren in België
is thuisonderwijs wel toegestaan. Voorwaarde is wel dat leerlingen
rond hun 12e
mee doen aan een toets om te kijken of ze het minimum aan doelen wel
behaald hebben. Deze mag je
eenmaal herkansen. Als je ook de tweede keer niet haalt moet je
verplicht naar school. Hoe je
in die jaren tot die doelen komt staat de ouders vrij, wel
komt er regelmatig een inspecteur op bezoek.
Alhoewel
ik er van uit ga dat thuisonderwijsouders hun kind met de beste
intenties thuis onderwijs geven en de meesten dat heel serieus nemen.
Heb ik ook verhalen gehoord over ouders die bij elkaar komen, koffie
drinken en hopen dat de kinderen zich met de stencils op tafel
vermaken.
Ik
heb zelf ook gemerkt hoe makkelijk het is om het te laten. Zeker als
de kinderen toch wel spelen. En alhoewel dat voor jonge kinderen
prima is, denk ik dat oudere kinderen op zijn minst een voorbeeld
moeten hebben van wat er te leren valt en dus ook enige begeleiding.
Het
is goed om kinderen te betrekken in hun ontwikkelingsproces, maar het
lijkt me nogal een verantwoordelijkheid als je op (te) jonge leeftijd
je leerproces moet vormgeven als je hersens nog niet eens af zijn.
Ik
heb gemerkt dat ik mezelf en mijn kinderen een groot plezier doe als
ik goed voorbereid ben. Zo heb ik altijd activiteiten achter de hand
waar ik ook de materialen binnen handbereik heb staan zodat als ik
merk dat ze vast lopen ik daar meteen op in kan springen. En ben ik
altijd op zoek naar verhalen en beeldmateriaal om hen een nieuwe
impuls en nieuwe ideeën te geven. Dat scheelt een hoop gestress.
Inmiddels
zijn we thuis na bijna een half jaar samen op pad te zijn geweest. En
wat nu? Een thuisonderwijs groentje ben ik niet meer. Maar de
wijsheid heb ik evenmin in pacht. Er bestaat geen beste oplossing
omdat het zo kind- en situatie afhankelijk is. In de stad waar we
wonen hebben we toegang tot betaalbaar alternatief onderwijs. Maar
ondanks bevlogen leerkrachten kampen ook deze met dezelfde problemen.
Overvolle klassen, geen vervangers kunnen vinden en regeltjes waaraan
ze moeten voldoen die alles behalve in het belang van het kind zijn.
Een
van de redenen dat het aantal thuisonderwijs gezinnen groeit. Niet
omdat ze per se zo graag hun kind thuis houden maar omdat ze vinden
dat het huidige onderwijs simpelweg niet meer van deze tijd is. Omdat
ze hun kinderen meer ruimte, meer tijd, meer natuur, meer
creativiteit en meer ruimte voor nieuwsgierigheid gunnen. En dat gaat
niet in het huidige reguliere
schoolsysteem.
Bovenstaande wens ik mijn kinderen ook. Maar tegelijk zie ik dat met name de oudste maar de middelste ook steeds meer hunkert naar een groep kinderen, los van zijn moeder.
Naar school gaan heeft consequenties. Zo zal ik geen ontheffing meer voor ze aan kunnen vragen en zullen ze minder tijd krijgen om te spelen en buiten te zijn.
Daar staat tegenover dat ze hun wereld kunnen vergroten en zelf hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen kiezen. Maar ook dat ze andere manieren van leren krijgen aangeboden. En wat ik als minder ervaar aan school, hoeft voor hen nog niet hetzelfde te voelen.
Het scheelt dat onze kinderen nooit een hekel hebben gehad aan school. Ze zijn niet uitgevallen op school om welke reden dan ook. Dat maakt de stap naar school makkelijker. Als je je kind ziet verpieteren dan bedenk je je wel twee keer voordat je je kind lijkbleek en met buikpijn naar school stuurt.
Voor dit schooljaar blijven ze thuis. Omdat dat gezien de omstandigheden het beste is voor nu.
Omdat ik gemerkt heb dat duidelijkheid de helft scheelt bij mijn oudste hebben we een relatief schools rooster. Het maakt het voor hem makkelijk om te accepteren dat sommige dingen er bij horen. Als hij helemaal vrij gelaten wordt resulteert dat namelijk in verveling, om vervolgens anderen te gaan vervelen. Als ik hem dan pas aan het werk zet voelt het als straf en roept dat verzet op. Als ik het aan het begin van de dag doe zijn we allemaal nog fris (en geduldig!) en zorgt het vaak voor beter vrij spel daarna. Afwisseling is hierbij belangrijk. Drie uur lang stampen is voor niemand leuk.
Aan het einde van de dag als iedereen moe is zorg ik dat er een ontspannende beeldende activiteit klaar staat. Nu het weer ook beter wordt gaan we ook meer naar buiten, wat ook de wereld scheelt.
Bovenstaande wens ik mijn kinderen ook. Maar tegelijk zie ik dat met name de oudste maar de middelste ook steeds meer hunkert naar een groep kinderen, los van zijn moeder.
Naar school gaan heeft consequenties. Zo zal ik geen ontheffing meer voor ze aan kunnen vragen en zullen ze minder tijd krijgen om te spelen en buiten te zijn.
Daar staat tegenover dat ze hun wereld kunnen vergroten en zelf hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen kiezen. Maar ook dat ze andere manieren van leren krijgen aangeboden. En wat ik als minder ervaar aan school, hoeft voor hen nog niet hetzelfde te voelen.
Het scheelt dat onze kinderen nooit een hekel hebben gehad aan school. Ze zijn niet uitgevallen op school om welke reden dan ook. Dat maakt de stap naar school makkelijker. Als je je kind ziet verpieteren dan bedenk je je wel twee keer voordat je je kind lijkbleek en met buikpijn naar school stuurt.
Voor dit schooljaar blijven ze thuis. Omdat dat gezien de omstandigheden het beste is voor nu.
Omdat ik gemerkt heb dat duidelijkheid de helft scheelt bij mijn oudste hebben we een relatief schools rooster. Het maakt het voor hem makkelijk om te accepteren dat sommige dingen er bij horen. Als hij helemaal vrij gelaten wordt resulteert dat namelijk in verveling, om vervolgens anderen te gaan vervelen. Als ik hem dan pas aan het werk zet voelt het als straf en roept dat verzet op. Als ik het aan het begin van de dag doe zijn we allemaal nog fris (en geduldig!) en zorgt het vaak voor beter vrij spel daarna. Afwisseling is hierbij belangrijk. Drie uur lang stampen is voor niemand leuk.
Aan het einde van de dag als iedereen moe is zorg ik dat er een ontspannende beeldende activiteit klaar staat. Nu het weer ook beter wordt gaan we ook meer naar buiten, wat ook de wereld scheelt.
Ik
heb vaak genoeg gewenst dat ik niet zo kritisch was, dat ik gewoon
genoegen kon nemen met de school om de hoek. Dat zou zo veel
makkelijker geweest zijn. Ignorance is bliss… Maar dat gaat hem
niet worden. Tegelijkertijd is het voor mij ook een les in los laten.
Zoals juf Ank ooit zei; “Als je wil dat je kind groeit,
moet je er vooral niet bovenop gaan zitten” Dat
advies neem ik dan maar met een knipoog ter harte.
Zo mooi, echt en herkenbaar geschreven Esther. Je weet dat je echt niet de enige bent met twijfels en een gevoel van onzekerheid. Ik ervaar hetzelfde als ik al die positieve berichten over thuisonderwijs zie verschijnen op FB. De realiteit is niet altijd zo en dat wordt niet altijd eerlijk verteld. Maar toch, als ik nu terugkijk op de jaren to met mijn dochter, ben ik trots. Wat hebben we al veel geleerd samen, wat hebben we al veel intense momenten beleefd, en hoe mooi is het als je je kind stapje voor stapje ziet ontwikkelen en openbloeien omdat ze weer een wijsheid onder de knie heeft. Nee, ondanks alles weet ik dat dit de juiste keuze is voor haar, voor ons, en kijk ik vol goede moed naar onze verdere ontdekkingen samen. En hopelijk ook met jou 😉.
BeantwoordenVerwijderen